20
442
Pener napisał/a:
myślałem kiedyś nad tym i doszedłem do wniosku, że wieszają je na ścianach jako ochrona przed rozbiciem łba po pijaku
Mi sie wydaje, żeby raczej w glowe było ciepło w razie uśniecia na stojąco po pijackiej libacji, chronić to tam nie ma co
ja myslalem ze wieszaja dywany na scianach zeby po pijaku rzygac na gola podloge ale widze ze tam tez jest dywan, invaid argument
podpis użytkownika
Wszelkie moje komentarze mają charakter satyryczny, a ich zadaniem jest wywołanie uśmiechu na chociaż jednej mordzie, ceną wk🤬ienia dwóch.
Pener napisał/a:
myślałem kiedyś nad tym i doszedłem do wniosku, że wieszają je na ścianach jako ochrona przed rozbiciem łba po pijaku
Oni po pijaku zap🤬lają po ścianach dlatego mają na nich dywany
Kilim – tkanina dekoracyjna, dwustronna, wykonywana wełnianym wątkiem na osnowie wełnianej lub lnianej. Wykonywana w splocie płóciennym techniką płochową lub grzebyczkową na warsztatach pionowych lub poziomych. Wzór tkaniny tworzą gęsto zbijane i kryjące osnowę nitki wątku. Najprostszymi motywami dekoracyjnymi były pasy barwne lub wzory geometryczne oraz stylizowane ornamenty roślinne.
Technika kilimu jest jedną z najstarszych w tkactwie wzorzystym, znana w starożytnym Egipcie, Grecji oraz w Azji (zwłaszcza wśród plemion koczowniczych), używano jej do dekoracji ścian i podłóg oraz do przykrywania mebli. W Europie kilim został rozpowszechniony we wczesnym średniowieczu. Na terenach Azji Środkowej na Kaukazie, w Iranie i Anatolii kilimy były dziełami sztuki ludowej. W Europie są wyrabiane w krajach słowiańskich, Rumunii i krajach skandynawskich. Na wyróżnienie zasługują kilimy ukraińskie i polskie, wśród których wyróżnia się kilimy ludowe oraz kilimy wykonywane w manufakturach dworskich, często wzorowane na gobelinach XVIII wieku.
Wyroby poszczególnych ośrodków charakteryzowała własna skala barw i zasób form ornamentalnych. Polskie kilimy posiadają wzory o motywach roślinnych lub geometrycznych, często otoczone są bordiurą, cec🤬je je bogata skala kolorystyczna, od barw kontrastowych do pastelowych tonacji. W drugiej połowie XIX wieku ręcznie tkane kilimy zostały częściowo wyparte przez wyroby fabryczne, jednak wykonywane są nadal przez twórców ludowych.
Technika kilimu jest jedną z najstarszych w tkactwie wzorzystym, znana w starożytnym Egipcie, Grecji oraz w Azji (zwłaszcza wśród plemion koczowniczych), używano jej do dekoracji ścian i podłóg oraz do przykrywania mebli. W Europie kilim został rozpowszechniony we wczesnym średniowieczu. Na terenach Azji Środkowej na Kaukazie, w Iranie i Anatolii kilimy były dziełami sztuki ludowej. W Europie są wyrabiane w krajach słowiańskich, Rumunii i krajach skandynawskich. Na wyróżnienie zasługują kilimy ukraińskie i polskie, wśród których wyróżnia się kilimy ludowe oraz kilimy wykonywane w manufakturach dworskich, często wzorowane na gobelinach XVIII wieku.
Wyroby poszczególnych ośrodków charakteryzowała własna skala barw i zasób form ornamentalnych. Polskie kilimy posiadają wzory o motywach roślinnych lub geometrycznych, często otoczone są bordiurą, cec🤬je je bogata skala kolorystyczna, od barw kontrastowych do pastelowych tonacji. W drugiej połowie XIX wieku ręcznie tkane kilimy zostały częściowo wyparte przez wyroby fabryczne, jednak wykonywane są nadal przez twórców ludowych.