- ostatnia aktualizacja:
Dzisiaj 12:34
Kolejny temat w stylu "Sadistic uczy i bawi". Przystąpmy do lekcji...
Nihon-tō oznacza tyle co "japoński miecz". Odnosi się to jedynie do mieczy, które sami Japończycy uważają za japońskie. Muszę być one wykute według tradycyjnych technologii. Miecze produkowane masowo oraz repliki nie posiadają miana Nihon-tō. Ten tradycyjny oręż dzielimy na:
Daitō
Tsurugi
Kodachi
Ō-dachi
Shōtō
Taka mała ciekawostka: W czasie II Wojny Światowej władze Japonii wydały dekret, na mocy którego broń tego rodzaju zostanie skonfiskowana i zniszczona przez władze Japonii. Oznacza to tyle, że jeśli przyjechałbyś ze swoim Nihon-tō, to żółtki Ci go zap🤬lą i zniszczą, a Ty nie otrzymasz z tego żadnych pieniędzy.
Ō-dachi, po polsku "wielki miecz". Broń japońska mająca co najmniej 90 centymetrową głownię. Ze względu na swe potężne rozmiary była trudno do wytworzenia i zahartowania. Zazwyczaj pracowała nad nią grupa kowali i ich pomocnicy. W przeciwieństwie do innych japońskich broni, Ō-dachi było unier🤬amiane, a następnie szlifowane.
Broń tą dawano świątyniom w prezencie dla bóstw, umieszczając na niej modlitwy, no i oczywiście posługiwano nią się w walce. Ze względu na swą wielkość Ō-dachi niesiono na 2 sposoby- na plecach, co utrudniało dobycie lub opartą na ramieniu. Był to też świetny pokaz umiejętności twórców. Zainteresowanie wojenne Ō-dachi spadło po ostatniej bitwie okresu Sengoku (1615 r.). Obecnie produkuje się je na prośbę świątyń shintoickich.
Największy istniejący współcześnie Ō-dachi został wykuty w XV w. i mierzy 3,7 metra, z czego 2,2 to sama głowia.
Wśród Ō-dachi wyróżniamy 2 podtypy:
No-dachi- służący do walki w otwartym polu, o wymiarach co najmniej 120 cm. (łącznie z rękojeścią).
Zanbatō- broń mierząca koło 2,5 metra, walczono nią zarówno na koniach jak i w polu.
No-dachi
Zanbatō
Daitō, na nasz ojczysty "długi miecz", kategoria mieczy, których głownia sięga ponad 2 shacku (60 cm.). Do Daitō zaliczamy sławną katanę, tachi oraz sakabatō.
Daitō wraz Shōtō tworzą parę mieczy daishō, która w okresie Edo była znakiem rozpoznawczym żółtych szlachciców- samurajów.
Katana- w skrócie, broń dosyć droga. Jednosieczna o wygiętym do góry i zaokrąglonym ostrzu lub ściętym strzychu. Jelec w kształcie bogato zdobionej gardy, rękojeść drewniana, bądź miedziana oplątana jedwabiem lub (tradycyjnie) specjalnie preparowaną skórą rekina.
Sakabatō- fikcyjna wersja japońskiej katany, o tnącej wewnętrznej krzywiźnie głowni, jak w przypadku sławnego kukri. Broń podobna opisowi Sakabatō znajduje się w Korei, w Królewskim Pałacu Deoksu. Broń ta jest opisywana jako "broń pacyfisty", podobno służąca do obrony, a w ostateczności do zabijania.
Tachi- długi miecz, od katany różni się długością (dłuższy), większym zakrzywieniem, oraz okolicznościach w jakich samuraje go dozbrajali. Tachi był używany podczas walki w zbroi, natomiast katana używana w strojach domowych czy ceremonialnych. Japończycy używali tachi od VII w. aż do końca XIX w.
Jeśli komuś przypadnie do gustu, chętnie rozwinę wpis w komentarzu (Tsurugi, Kodachi i Shōtō)
Nihon-tō oznacza tyle co "japoński miecz". Odnosi się to jedynie do mieczy, które sami Japończycy uważają za japońskie. Muszę być one wykute według tradycyjnych technologii. Miecze produkowane masowo oraz repliki nie posiadają miana Nihon-tō. Ten tradycyjny oręż dzielimy na:
Daitō
Tsurugi
Kodachi
Ō-dachi
Shōtō
Taka mała ciekawostka: W czasie II Wojny Światowej władze Japonii wydały dekret, na mocy którego broń tego rodzaju zostanie skonfiskowana i zniszczona przez władze Japonii. Oznacza to tyle, że jeśli przyjechałbyś ze swoim Nihon-tō, to żółtki Ci go zap🤬lą i zniszczą, a Ty nie otrzymasz z tego żadnych pieniędzy.
Ō-dachi, po polsku "wielki miecz". Broń japońska mająca co najmniej 90 centymetrową głownię. Ze względu na swe potężne rozmiary była trudno do wytworzenia i zahartowania. Zazwyczaj pracowała nad nią grupa kowali i ich pomocnicy. W przeciwieństwie do innych japońskich broni, Ō-dachi było unier🤬amiane, a następnie szlifowane.
Broń tą dawano świątyniom w prezencie dla bóstw, umieszczając na niej modlitwy, no i oczywiście posługiwano nią się w walce. Ze względu na swą wielkość Ō-dachi niesiono na 2 sposoby- na plecach, co utrudniało dobycie lub opartą na ramieniu. Był to też świetny pokaz umiejętności twórców. Zainteresowanie wojenne Ō-dachi spadło po ostatniej bitwie okresu Sengoku (1615 r.). Obecnie produkuje się je na prośbę świątyń shintoickich.
Największy istniejący współcześnie Ō-dachi został wykuty w XV w. i mierzy 3,7 metra, z czego 2,2 to sama głowia.
Wśród Ō-dachi wyróżniamy 2 podtypy:
No-dachi- służący do walki w otwartym polu, o wymiarach co najmniej 120 cm. (łącznie z rękojeścią).
Zanbatō- broń mierząca koło 2,5 metra, walczono nią zarówno na koniach jak i w polu.
No-dachi
Zanbatō
Daitō, na nasz ojczysty "długi miecz", kategoria mieczy, których głownia sięga ponad 2 shacku (60 cm.). Do Daitō zaliczamy sławną katanę, tachi oraz sakabatō.
Daitō wraz Shōtō tworzą parę mieczy daishō, która w okresie Edo była znakiem rozpoznawczym żółtych szlachciców- samurajów.
Katana- w skrócie, broń dosyć droga. Jednosieczna o wygiętym do góry i zaokrąglonym ostrzu lub ściętym strzychu. Jelec w kształcie bogato zdobionej gardy, rękojeść drewniana, bądź miedziana oplątana jedwabiem lub (tradycyjnie) specjalnie preparowaną skórą rekina.
Sakabatō- fikcyjna wersja japońskiej katany, o tnącej wewnętrznej krzywiźnie głowni, jak w przypadku sławnego kukri. Broń podobna opisowi Sakabatō znajduje się w Korei, w Królewskim Pałacu Deoksu. Broń ta jest opisywana jako "broń pacyfisty", podobno służąca do obrony, a w ostateczności do zabijania.
Tachi- długi miecz, od katany różni się długością (dłuższy), większym zakrzywieniem, oraz okolicznościach w jakich samuraje go dozbrajali. Tachi był używany podczas walki w zbroi, natomiast katana używana w strojach domowych czy ceremonialnych. Japończycy używali tachi od VII w. aż do końca XIX w.
Jeśli komuś przypadnie do gustu, chętnie rozwinę wpis w komentarzu (Tsurugi, Kodachi i Shōtō)
42
155
