Będzie miał znaczek na pamiątkę

Zwariował jednym słowem ....

Sadolowa sztuczka

Dramat miłosny rozegrał się w barze w Czelabińsku. Dziewczyna zauważyła swoją sympatię w towarzystwie nieznajomej i wybuchła złością. Wylała na niego piwo, a potencjalnej rywalce rozbiła o twarz szklany kufel.

Poszkodowana doznała rozciętych ran, konieczne było założenie szwów. Wkrótce zazdrosna chuliganka stanie przed sądem.

Koniec trasy ...

Nawet na ruchomych schodach w galerii.

I wybił ząb kanarowi. Jego dziunia też zaczepna 😁 Kazań

Uczniowie siódmej klasy szkoły w Artemowsku przychodzą na lekcje matematyki przestraszeni. Według rady rodziców, dzieci są zastraszane, ponieważ nauczycielka regularnie je dręczy: używa pięści, uderza krzesłami i zakleja usta taśmą tym, którzy są szczególnie niespokojni.

Kobieta nie przejmowała się obecnością kamer w klasie, ale nagranie ostatecznie wyciekło do internetu, a prokuratura zainteresowała się działaniami nauczycielki.

Długo mi chodziła po głowie ta postać. Czy była szalona? Czy tylko nieszczęśliwa? Może i jedno, i drugie...
Jest pewne, że Jej losy budzą kontrowersje i fascynację, skłaniając do refleksji nad złożonością ludzkiej psychiki i mechanizmami prowadzącymi do ekstremalnych czynów.

Masowa morderczyni. Ostatnia kobieta skazana na KŚ w Czechosłowacji.

OLGA HEPNAROVA

DZIECIŃSTWO
Olga urodziła się 30.06.1951 roku w Pradze. Jej rodzice byli poważani, matka stomatolog, ojciec pracował w banku. Miała siostrę. W rodzinie jednak nie brakowało problemów, rodzice mieli liczne nieporozumienia, dziewczyny dorastały w atmosferze awantur i kłótni.
Olga opowiadała, że rodzice traktowali ją gorzej niż siostrę, ojciec nadużywał przemocy fizycznej. Mówiła o sobie „ludzki podnóżek”, Prügelknabe, otloukánek (chłopiec do bicia, kozioł ofiarny), popychadło.
Brak wsparcia ze strony najbliższych kształtował dziewczynę jako osobę małomówną, zamkniętą w sobie, odizolowaną.
Hepnarová twierdziła, że była prześladowana również w szkole. Rówieśnicy śmiali się z jej przygarbionej sylwetki, specyficzne sposobu chodzenia i beznamiętnego spojrzenia. Nazywali ją mumią, śpiącą laleczką i babochłopem. W siódmej klasie (13 lat) chciała popełnić samobójstwo, połykając tabletki nasenne. Po tej próbie matka powiedziała jej, że do samobójstwa potrzeba odwagi, której jej brakuje...
Z zeznań Olgi:
- „…dorastałam w szponach tak zwanej dobrej rodziny. Byłam bita i dręczona – ofiara dorosłych i zabawka w rękach dzieci (na zawsze outsider wśród rówieśników)”.

Po próbie samobójczej została umieszczona w szpitalu psychiatrycznym w Oparzanach, (1964 rok), gdzie specjaliści próbowali zrozumieć i leczyć jej schorzenia. Diagnozy wskazywały na złożone problemy psychiczne, w tym cechy psychopatii, zaburzenia schizoidalne i histeryczne, pomimo wysokiego intelektu. Jej stan psychiczny, choć wymagający interwencji, nie przeszkodził w uznaniu jej za kryminalnie odpowiedzialną oraz zdrową psychicznie.
Czy pobyt tam pomógł dziewczynie? - Szpitale psychiatryczne były wtedy przygnębiające i bardziej zamknięte w porównaniu do dzisiejszych. Olga trafiła tam jako bardzo młoda dziewczyna, umieszczono ją pośród osób z poważnymi dolegliwościami psychicznymi. Wtedy nie diagnozowano jeszcze depresji, więc ona ze swoją nadwrażliwością trafiła do miejsca, w którym żyli schizofrenicy, maniacy i ludzie z zaburzeniami, także ci agresywni. Dla niej to było tragiczne doświadczenie... W szpitalu upewniła się, że świat to zło i patologia, a ci, którzy udają, że jest inaczej, zasługują na karę. Ta pewność przyszła, kiedy próbowała ze szpitala uciec. Złapali ją wtedy sanitariusze, którzy nafaszerowali ją lekami. Otumanioną dziewczynę przywiązano pod prysznicem i maltretowano. Została też pobita do krwi przez kilka agresywnych dziewcząt, pacjentek szpitala.

Seksuolodzy orzekli, że jej seksualność nie plasuje się ani jako homo-, ani jako heteroseksualna. Była postrzegana jako chłopczyca.
W późniejszym czasie sama Olga sądziła, że jest osobą homoseksualną, podkochiwała się w koleżankach z pracy i marzyła o znalezieniu partnerki. Nigdy nie udało jej się tego zrealizować.

DOROSŁE ŻYCIE
Po skończeniu szkoły podstawowej przez cztery lata przyuczała się do zawodu artystycznej introligatorki. Za pierwszym razem zdała egzamin na prawo jazdy.
Szybko wyprowadziła się z domu, jeszcze jako nastolatka zaczęła żyć na własny rachunek. Odwiedzana przez kochanki nie potrafiła zbudować jednak stałej relacji...
Zatrudniła się jako kierowca w Zakładach Transportowych Poczt i Telekomunikacji, następnie przeszła do komunikacji miejskiej w Pradze.

Miejscem, do którego uciekała w trudnych chwilach był domek w Olesku. Mieszkała w nim nawet zimą, marznąc w ciasnym, niedogrzanym wnętrzu. Sąsiedzi mieli ją za dziwadło, a ona coraz bardziej podupadała na zdrowiu psychicznym. Nie mogła zasnąć z zimna, paliła papierosa za papierosem i myślała o samobójstwie.
W ostatnich miesiącach przed realizacją swych morderczych planów Olga zaprzyjaźniła się z Miroslavem Davidem. Jego zdaniem: „Olga strasznie chciała żyć cicho jak myszka, ale impertynencja świata sprawiła, że było inaczej. Kiedy nie mogła spełnić pragnienia, by żyć, zapragnęła zabijać”.

Wykluczenie ze społeczeństwa sprawiło, że Olga chciała się na nim zemścić. Na początku planowała wspiąć się na którąś z wysokich budowli na placu Wacława i strzelać do ludzi. Myślała też o doprowadzeniu do wykolejenia pociągu. Nie miała jednak możliwości, by tego dokonać...



PIERWSZY WYSKOK
Pierwszym poważnym aktem przemocy, za który Olga Hepnarová przyznała się, było podpalenie domu letniskowego w Zabrodi, należącego do jej rodziny (1970 rok). Ten incydent, motywowany głębokimi konfliktami rodzinnymi i poczuciem krzywdy, był zapowiedzią jej późniejszych, znacznie bardziej drastycznych działań. Była to forma desperackiej zemsty na rodzinie, która, jej zdaniem, przyczyniła się do jej cierpienia.
Intencją czynu była zemsta na ojcu i przerwanie kłótni rodziców.

ZBRODNIA
Planowała to przez kilka dni. Utopiła swojego trabanta, czyli ostatnią rzecz, którą posiadała. Kupiła od studenta medycyny ludzką czaszkę, którą woziła na desce rozdzielczej, do środka wkładała zapaloną świeczkę. Matka pomogła jej wstawić do czaszki ludzkie zęby, do czego przyznała się w czasie procesu.
Wybrała lokalizację i opracowała plan działania. Wysłała list do prasy:
"Ja, Olga Hepnarová, ofiara waszego bestialstwa, skazuję was na śmierć przez przejechanie. Oświadczam, że te X ofiar to i tak za mało za moje życie. Jestem samotnikiem. Człowiekiem zniszczonym przez ludzi. Mam wybór - zabić siebie albo innych. Wybieram zemstę. To zbyt proste, by opuścić ten świat cichym samobójstwem. (...) Mój wyrok: Olga Hepnarová zostanie ofiarą swojego własnego bestialstwa, skazaną na karę śmierci."

10.07.1973 roku Hepnarova wypożyczyła ciężarówkę RN Praga. Auto słynęło z tego, że jest trudne do opanowania. Miało niewygodny system sterowania, wymagało siły w utrzymaniu kierownicy, tak samo przy zmianie biegów. Najprawdopodobniej nie wypożyczono by go kobiecie bez doświadczenia, ale Olga była gotowa do ostatniej jazdy w swoim życiu. Przed dokonaniem zbrodni nie pożegnała się z nikim i nie przeżyła chwili zawahania.
Około godziny 13.00 krążyła przez blisko pół godziny wokół jednego z najbardziej uczęszczanych przystanków tramwajowych w Pradze, upewniając się, że zgromadzi się na nim wystarczająca liczba ludzi.
Olga celowo wjechała ciężarówką w grupę ludzi stojących na przystanku tramwajowym w praskich Holešovicach, zabijając 8 osób (3 osoby zginęły na miejscu, 5 zmarło w wyniku obrażeń) i raniąc 12 kolejnych – przy ulicy Obrońców Pokoju na przystanku było około 30 osób.
Nie próbowała uciec z miejsca zdarzenia, funkcjonariuszowi, który pierwszy dotarł na miejsce, powiedziała, że czynu dokonała z rozmysłem.
Badanie krwi nie wykazało obecności alkoholu i narkotyków.





PROCES
Olga Hepnarová została aresztowana. W trakcie śledztwa i procesu wykazywała się brakiem skruchy, a wręcz przeciwnie – żądała kary śmierci. Mówi:
- "Jeśli społeczeństwo niszczy jednostki, jednostki mają prawo odwdzięczyć się tym samym",
Oskarżona twierdziła, że gdyby było to możliwe, powtórzyłaby swój czyn, żałowała, że ofiar nie było więcej. W czasie procesu oświadczyła, że wrogość do społeczeństwa wynikała z jej niezrozumienia.
Wielokrotne badania psychiatryczne potwierdziły jej poczytalność, odrzucając jakiekolwiek argumenty o niepoczytalności. Jej determinacja w dążeniu do najsurowszej kary była szokująca dla wielu, podkreślając jej chłodną kalkulację i brak żalu za popełnione czyny.
Pomimo apelacji jej obrońcy, prośba o ułaskawienie została odrzucona, co przesądziło o jej losie.



WYROK, KARA
Uznana za zdrową psychicznie Olga została 6 kwietnia 1974 skazana na karę śmierci.
Nie odwoływała się od wyroku; zrobiła to jej matka, lecz prośba została rozpatrzona negatywnie.
Na krótko przed wykonaniem wyroku zaczęła mówić, że Olga Hepnarová umarła, a ona nazywa się Sandy Winiferová...

W więzieniu Hepnarová przesiedziała ponad rok. Wykonanie wyroku co rusz odkładano. Jednym z powodów był Rok Kobiet obchodzony w 1974. Czekano więc do kolejnego.
Olga została powieszona 12 marca 1975 w więzieniu na Pankrácu po odmowie ułaskawienia przez premiera Lubomíra Štrougala, który zastępował chorego prezydenta Ludvika Svobodę.

Miała niespełna 24 lata i była ostatnią kobietą, na której wykonano wyrok śmierci w Czechosłowacji.