#murzyni

Jednym zdaniem wszyscy zap🤬lają

coś dla sadystów

Gdzieś pośrodku Pacyfiku, na zachód od Nowej Kaledonii, znajduje się Vanuatu - niewielkie państewko, które składa się z 83 górzystych wulkanicznych wysp. Miejsce to ma wszystko to, co powinien posiadać prawdziwy raj - piaszczyste plaże, egzotyczną roślinność oraz niezwykle przejrzystą i turkusową wodę. Ten wyspiarski kraj jest nie lada gratką dla podróżników ceniących sobie zarówno egzotykę, jak i adrenalinę. Tylko tu można połączyć podziwianie oszałamiających krajobrazów z prawdziwie ekstremalną przygodą. Prócz pięknych lasów tropikalnych na wyspach Malékoula i Espíritu Santo, wulkanów, gejzerów czy chronionych raf koralowych czekają tu na turystów także unikalne w skali światowej prawdziwie ekstremalne skoki na bungee. Dla niektórych może to błahostka, jednak te skoki na pacyficznej wyspie Pentecost należą do najbardziej niewiarygodnych na świecie.

Im dłużej zwlekasz, tym większe prawdopodobieństwo, że nie skoczysz – takiego zdania są instruktorzy skoków na bungee. Tu jednak nie ma żadnych instruktorów, zabezpieczeń, a co gorsza lin amortyzujących skok. To prawdziwe szaleństwo, które może się zakończyć złamaniem karku. Jednak wśród lokalnej ludności śmiałków nie brakuje. Wspinają się na drewnianą konstrukcję o wysokości około 35 metrów i po prostu skaczą.

Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że lina jest zwykłą lianą, która w ogóle nie amortyzuje skoku. Nie dość, że jest sztywna, to może okazać się za długa. Wówczas, w najlepszym przypadku, śmiałkowie pikują prosto w twardą ziemię. Taki skok często kończy się połamanymi rękami, kontuzjami nóg czy kręgosłupa.

Historia samobójczych skoków na Pentecost sięga tysięcy lat wstecz – tak przynajmniej głoszą lokalne legendy. Zgodnie z krążącymi po wyspie opowieściami, skoki na bungee zapoczątkowała kobieta, żona niejakiego Tamalie. Niewiasta, która była bita przez małżonka, po jednej z kłótni nie wytrzymała, uciekła z domu i schroniła się na najwyższym drzewie.

Czerwony z wściekłości mężczyzna wdrapał się za żoną na drzewo, mimo jej gróźb i wyzywania go od tchórzy i tyranów. Gdy dotarł na szczyt, ku jego zaskoczeniu, kobieta skoczyła prowokując go tym samym do podążenia w jej ślady. Niestety nie wiedział, że żona wykazała się sprytem i tuż przed skokiem przywiązała sobie wokół kostki lianę, dzięki której przeżyła. Tamalie zginął, a jego małżonka stała się bohaterką, na której cześć co roku zaczęto organizować podobne skoki.

Mimo że tradycja ta jest już głównie atrakcją turystyczną, dla rdzennych mieszkańców ma wciąż ogromne znaczenie rytualne. Mężczyźni decydujący się na taki skok wykazują się nie lada odwagą i tym samym udowadniają swoją męskość oraz zapewniają plemieniu urodzaj. W ten sposób również młodzi chłopcy osiągający wiek dojrzałości dają dowód swojej odwagi.

Książę William zwiedza swoje zamorskie posiadłości

artykuł nie jest mojego autorstwa, wzięty stąd internetowyhit.pl/zoo-z-murzynami/
szukałem po tagach ale nie było, jeśli ktoś znalazł jednak coś podobnego to scalić albo wyrzucić.

W 1935/36 roku w Europie zamknięto dwa ostatnie parki zoologiczne z zamkniętymi w klatce Afrykańczykami – w Bazylei i Turynie. Wcześniej europejczycy chętnie odwiedzali ogrody zoo by obejrzeć czarnych w niewoli (także Indian i Eskimosów).



W XVI wieku do Europy zostali przywiezieni pierwsi czarni ludzie. Traktowano ich podobnie jak egzotyczne zwierzęta z nowo odkrytych terenów – szympanse, lamy, lwy czy papugi. Do XIX wieku mieszkali oni wyłącznie w dworach swoich bogatych Panów. Zwykły człowiek z ulicy nie miał szans by ich zobaczyć, nawet w książkach.

Wszystko to zmieniło się około 1880 roku kiedy to powstały pierwsze ogrody zoologiczne na starym kontynencie. Wśród eksponatów prezentowanych w zoo znajdowali się również czarni mieszkańcy Afryki.

Ostatni człowiek zniknął z zoo dopiero 1935 roku w Bazylei i 1936 w Turynie. Chociaż jeszcze w 1958 roku podczas Brussels Expo Belgowie prezentowali wystawę „Kongijska wioska i jej mieszkańcy”.

Zoo Basel, 1930, – Somalijczycy.

Europejczycy aż do początku XX wieku nie rozumieli czym różni się czarny człowiek od małp. W Berlińskim Zoo w jednej klatce obok siebie mieszkał ąfrykańczyk i goryl.

Cesarz Wilhelm II z Niemiec ogląda czarnoskórych w Zoo w Hamburgu, 1909 rok.

Na początku XX wieku murzyni byli przetrzymywani w zoo w Bazylei, Berlinie, Antwerpii, Londynie, Moskwie i Warszawie. Ci przedstawiciele ludzkości zostali wystawieni na widok ku uciesze publiczności. W londyńskim zoo w 1903 roku klatkę z Afrykańczykami odwiedziło około 800 tysięcy osób. Czarni znajdowali się w niewoli w 15 europejskich miastach.



Najczęściej w zoo umieszczano tzw etnograficzne wsie – w klatkach znajdowało się kilka rodzin z jednego plemienia. Nosili oni tradycyjne narodowe stroje i prowadzili prymitywne życie – gotowali na ogniu, przędli maty itd…
Nie chroniono ich nawet przed europejską zimą, wiadomo, że w zoo w Hamburgu w latach 1908/12 zmarło w niewoli 27 czarnych.



Europa nie była osamotniona w tym haniebnym procederze. Murzyni trzymani byli także w ogrodach w USA. Amerykańscy naukowcy uznali pigmejów za stojących na niższym poziomie rozwoju niż „zwykli czarni”. Ponadto swoje poglądy opierali na darwinizmie. Na przykład amerykański uczony Branford Blum napisał wówczas:

„Gdybyśmy nie ingerowali w proces naturalnej selekcji czarna ludność by wymarła. Poprzez niewolnictwo proces ten został zakłócony. Dzięki ochronie czarnego człowieka nie musi on konkurować z białymi o przetrwanie. Zwycięstwo białych jest tu niekwestionowalne. Zniknięcie czarnej rasy jest tylko kwestią czasu.”

Najbardziej znana historia uwięzienia w zoo dotyczy pigmeja o nazwie Ota Benga. Ota po raz pierwszy został zaprezentowany w klatce antropologicznego skrzydła World Expo 1904 w St. Louise. Na kratach wisiała tabliczka – „Typowy dzikus”. Pigmeje podczas ich pobytu w Ameryce byli poddawani różnym badaniom. Naukowcy próbowali skonfrontować ich inteligencję z niepełnosprawnymi i umysłowo chorymi. Badano ich rozwój psychiczny, odporność na ból i tym podobne. Poprzez testy antropolodzy i psycholodzy doszli do wniosków, że Pigmejów można porównać do umysłowo opóźnionych ludzi, którym ” test zabiera niezwykle dużo czasu i popełniają zbyt wiele głupich błędów”. Wielu darwinistów sklasyfikowało poziom rozwoju pigmejów jako „bezpośredni okres paleolitu” a uczony Getty twierdził, że odnalazł w nich „okrucieństwo człowieka pierwotnego”.



Pigmej Ota został przeniesiony do klatki z małpami. Dostał także łuk z którego kazano mu strzelać. Była to główna atrakcja zoo. Z klatki pozwalano mu wychodzić tylko z małpą. Wówczas towarzyszyła mu straż, i przerażone oczy publiczności. 9 września zoo opublikowało reklamę w The New York Times. Nagłówek brzmiał – „Buszmen w klatce z małpami w Bronx Park”. Dyrektor dr. Horned twierdził, że po prostu oferuje niezwykle ciekawą wystawę edukującą zwiedzających.



Nie tylko czarni byli więzieni w ogrodach zoologicznych. Ten los spotkał także wiele innych prymitywnych ludów – Polinezyjczyków, kanadyjskich Eskimosów, Indian Surinamu (słynna wystawa w Amsterdamie w 1883 roku). W Prusach Wschodnich w 1920 roku w niewoli znajdowała się grupa Bałtów, mieli oni reprezentować „dawnych Prusów” i wykonywać swoje magiczne ceremonie oraz rytuały przed publicznością.

Historyk Kurt Yonasson wyjaśnia, że zniknięcie ludzkich zoo nie było tylko wynikiem upowszechnienia się idei równości narodów i ras. Głównym powodem był Wielki Kryzys z 1929 roku, kiedy to zwykłych ludzi nie było po prostu stać na wzięcie udziału w takim show.

wybrali się w kilkadziesiąt osób

skradli spodnie warte łącznie 3.000$

Swój swojego zawsze miło przywita

Nie wiem co to, nie wiem po co, ale boje się pomyśleć co by wyszło, gdyby autor otrzymał fundusze na coś większego.

całkiem ciekawa kampania społeczna.

pomysł w sam raz na wakacje

Reklama