#powstanie

Iscenizacja przyjazdu Ignacego Jana Paderewskiego na poznański dworzec kolejowy rozpoczęła w piątek w Poznaniu obchody 96. rocznicy wybuchu powstania wielkopolskiego. W 1918 r., dzień po przyjeździe Paderewskiego, rozpoczęły się walki zwycięskiego powstania.

Powstanie wielkopolskie było jednym z niewielu zrywów niepodległościowych zakończonych sukcesem i rozpoczęło się 27 grudnia 1918 r. Dzięki niemu ziemie Wielkopolski zostały włączone do tworzącej się II Rzeczypospolitej.

W piątek na poznański Dworzec Letni wjechał zabytkowy pociąg ciągnięty przez parowóz. W inscenizacji brało udział kilkaset osób, które okrzykami przywitały aktora odgrywającego rolę Paderewskiego, który pozdrowił zebranych. Później przeszedł przed dworzec i wygłosił przemówienie odnoszące się do tworzenia II Rzeczypospolitej i wyzwolenia Polski spod zaborów.

Przyjazd Paderewskiego zakończył się koncertem kolęd i pieśni patriotycznych w wykonaniu Poznańskiego Chóru Nauczycielskiego im. Ignacego Paderewskiego, który zorganizował inscenizację.
Szef chóru Ryszard Łuczak przypomniał, że inscenizacja odbyła się już po raz 24.

Co roku jest więcej osób. Przychodzi dużo młodzieży i dzieci z rodzicami oraz dziadkami. Młodsi jeszcze nie rozumieją historycznego wymiaru inscenizacji, bo trudno pojąć skomplikowane wydarzenia z tamtych lat. Z czasem będą sobie przypominać, że tu byli i zainteresują się historią powstania
— powiedział Łuczak.

W sobotę w Poznaniu przy Pomniku Powstańców Wielkopolskich odbędą się główne uroczystości rocznicowe. Po nich przez miasto przejdzie pochód - na jego trasie są miejsca pamięci o wydarzeniach sprzed 96 lat. Przemarsz zakończy się mszą świętą w poznańskiej Farze. 27 grudnia na placu Wolności i ulicach Poznania zaplanowano inscenizacje z udziałem grup rekonstrukcyjnych.

Część uroczystości rocznicowych 28 grudnia odbędzie się Warszawie. Po mszy w intencji powstańców wielkopolskich uroczystości odbędą się przy Grobie Nieznanego Żołnierza. Następnie złożone zostaną kwiaty na mogiłach powstańców spoczywających na cmentarzu wojskowym.

Powstanie Wielkopolskie wybuchło 27 grudnia 1918 roku w Poznaniu i było największym zrywem niepodległościowym na terenie zaborów, zakończonym zwycięstwem. Dzięki niemu mieszkańcy Wielkopolski odzyskali wolność, a ziemie te wróciły do Polski.

Tekst zaj🤬y skądśtam.

Tak na marginesie - sadolowi "Patrioci", którzy srają się o jakieś dyrdymały, piszą peany na cześć Dmowskich, czy innych Piłsudskich, o tak ważnym w dziejach kraju wydarzeniu oczywiście nie pamiętali

Materiał prezentuje zbiór filmów z Powstania Warszawskiego pochodzące z archiwów. Na nagraniu przedstawione są przeróżne sytuacje - od pożarów budynków po przeprowadzane akcje na ulicach Warszawy. Materiały zostały odnowione i poddane nowoczesnej obróbce dzięki czemu możemy zobaczyć poniższe fragmenty w kolorze.

Kolejny spoko filmik od Historia Bez Cenzury:

Witam

W tym roku na obchody rocznicy Powstania Warszawskiego postanowiłem wybrać się do samej Warszawy. W ogólnym zalewie tandetnych grajków i cyganów z akordeonami natrafiłem na ten występ.

Jako że nie byłem przygotowany aby nagrywać filmy(miałem przy sobie tylko aparat który co prawda nagrywa video ale, szybko się nagrzewa i musi się długo studzić) Bateria w telefonie pozwoliła mi tylko na nagranie dwóch utworów.

Posłuchajcie bo warto;D





Jak ktoś wie co to za chłopaki proszę o info.

Na występie zebrała się spora grupa ludzi i jak innych SM spisywała to tutaj chwilę postali z blankietami po czym sobie poszli. Doskonale wiedzieli że gdyby przystąpili do czynności wypisywania mandatów byłaby awantura;D

[ Komentarz dodany przez: Angel: 2014-08-26, 12:54 ]

Tutaj jest ich profil FB facebook.com/ferajnazhoovera

Romuald Szeremietiew

Dalszy komentarz byłby zbędny.

Witam, chciałbym wrzucić dosyć ciekawy temat, jednak spore są zbieżności oraz luki w źródłach na temat tego zapomnianego powstania. Właściwie mało, która osoba zapytana na Śląsku o powstanie oleskie jest w stanie cokolwiek o nim powiedzieć, a cóż dopiero ktoś spoza regionu.

Powstanie oleskie w 1919 roku- przywódcom zrywu w Oleskiem nie udało się przyłączyć powiatu do Polski.
Ksiądz Paweł Kuczka z Wysokiej i Walenty Sojka z Łowoszowa opracowali plan opanowania powiatu oleskiego.
- Terminu powstanie oleskie użyli jako pierwsi Niemcy - mówi dr Piotr Pałys. - To jest bardzo ciekawa sprawa. Jak ustalił katowicki historyk Edward Długajczyk, Walenty Sojka otrzymał z polskiego posterunku wywiadowczego w Praszce polecenie wysadzenia mostów pod Sowczycami i Kluczborkiem. Ale nikt go nie zachęcał do wywołania powstania. Wygląda na to, że chciał się wykazać. Mostów zresztą nie udało się wysadzić.
Mimo to grupa powstańców miała uderzyć na baterię niemieckiej artylerii stacjonującą w Wojciechowie. Wcześniej zdobywając broń w magazynie ukrytym w leśniczówce w Łowoszowie. Akcja - dowodzili nią Walenty Sojka oraz Augustyn Koj i Franciszek Grobelny - rozpoczęta w nocy z 7 na 8 czerwca 1919 roku nie powiodła się. Okazało się, że w leśniczówce nie ma broni i z ataku na baterię artylerii trzeba było zrezygnować.
Gotowych do walki 300 ludzi musiało się rozejść. Landrat oleski i prezydent rejencji w Opolu po ataku na leśniczówkę ściągnęli posiłki wojskowe. W wyniku rewizji i obław aresztowano 60 osób.
W lipcu 1919 r. przed sądem wojskowym w Opolu stanęło 17 powstańców oleskich. Stanisław Węgier z Olesna i Franciszek Maroń z Łowoszowa zostali skazani na pięć lat więzienia. Pozostali otrzymali wyroki od trzech miesięcy do trzech lat.
Zerżnięte z opolskie.regiopedia.pl/wiki/powstanie-oleskie-w-1919-roku
Jednak wikipedia nieco inaczej przedstawia owe zdarzenie:
Powstanie oleskie - wystąpienie zbrojne przeciwko Niemcom zorganizowane w okolicach Olesna, poprzedzające powstania śląskie.
W nocy z 7 na 8 czerwca 1919 r. murarz z Olesna - Franciszek Grobelny i robotnik z Zębowic - Augustyn Koj, zebrali około 200-300 Ślązaków do lasu koło Łowoszowa, znajdującego się około 5 km na zachód od Olesna. Inne grupy miały opanować w Wojciechowie niemiecką baterię artylerii, zniszczyć łączność telefoniczną na wschód i zachód od Olesna oraz wysadzić dwa mosty kolejowe pod Kluczborkiem i Sowczycami.
Powstanie nie powiodło się, ponieważ w leśniczówce nie odnaleziono spodziewanego magazynu broni. Działań też nie wsparły wojska polskie zza rzeki Prosny. Wojsko niemieckie rozpędziło grupy powstańców, aresztowano 22 osoby.
Postaram się więcej wrzucić po pierwszym komentarzu bo źródła są dosyć cząstkowe i jak widać powyżej nieco rozbieżne.

W niedzielę 20 sierpnia 1939 roku w Katowicach odbył się pogrzeb Wojciecha Korfantego. Tego wybitnego polityka i przywódcę III powstania śląskiego żegnały tłumy ludzi. Wraz z Jego śmiercią lud śląski żegnał postać, która uosabiała walkę o polskość tej ziemi. Korfanty był dla wielu Ślązaków postacią, która symbolicznie broniła Ich przed Niemcami. Dlatego, gdy równo dwa tygodnie później do Katowic wkroczyły wojska niemieckie wielu ludzi roniło łzy na mogile Wojciecha Korfantego.
Ta śmierć nie jest do dziś wyjaśniona. Gorąca dyskusja na ten temat wybuchła jeszcze w przeciągu ostatnich dwóch tygodni istnienia II RP. Korfanty odszedł 17 sierpnia 1939 roku w szpitalu Św. Józefa w Warszawie. Jego stan od kilku dni był beznadziejny. Nie pomogła transfuzja krwi. Wielu uważało, że ten wybitny przywódca śląskiej chadecji został otruty jeszcze w więzieniu a ściany Jego celi nasączono arszenikiem.
Prawda była taka, że Wojciechowi Korfantemu z sanacyjną władzą po drodze nie było. Przez lata zarzucano Mu, że nie do końca chciał wierzyć w zwycięstwo III powstania śląskiego oraz to, że sprzeniewierzył pieniądze powierzone Mu przez polskie władze na organizowanie i wspieranie polskiej propagandy w okresie plebiscytowym na Śląsku. Był On wówczas polskim komisarzem plebiscytowym.
Bez względu na to jakby na te zarzuty nie patrzeć już w latach 20-tych na Górnym Śląsku rósł Jego mit. Ale i to przysparzało Mu wrogów. Do największych należał piłsudczykowski wojewoda śląski Michał Grażyński.
Kariera polityczna Korfantego w kraju zakończyła się w nocy z 9 na 10 września 1930 roku gdy poseł Korfanty został aresztowany i wraz z wieloma innymi opozycjonistami osadzony w twierdzy w Brześciu nad Bugiem. Mimo uniknięcia procesu brzeskiego Korfanty obawiając się szykan w połowie lat 30-tych wyjechał do Czechosłowacji. Na emigracji włączył się aktywnie we współpracę z Ignacym Paderewskim we Froncie Morges. Mimo swego wygnania gorąco obserwował sprawy w kraju przyjmując jesienią 1937 roku funkcję prezesa nowo powstałego Stronnictwa Pracy. Z uwagi na nieobecność w Polsce zastępował Go Karol Popiel.
U schyłku roku 1938 Korfanty przeniósł się z Pragi do Francji ale tu nie zagrzał długo miejsca. Wydarzenia jakie rozgrywały się na arenie europejskiej i pogorszenie stosunków polsko-niemieckich spowodowały, że prezes SP postanowił po czterech latach wrócić do Ojczyzny. Przyjaciele stanowczo Mu to odradzali. Po koniec kwietnia 1939 roku tuż przed odjazdem do Polski Korfanty spotkał się po raz ostatni w Paryżu ze swoim przyjacielem-emigrantem politycznym Hermanem Liebermanem. Ten tak oto opisywał w pamiętniku owe spotkanie :
” Usiłowałem Mu tę podróż wyperswadować.
- Uwięzią Pana i Bóg wie jak długo Pana przetrzymają. Tak Pana nienawidzą. Czy naprawdę Ojczyźnie potrzebny jest Pański pobyt w więzieniu?- Korfanty zamyślił się i zawahał. Przez chwilę wydawało mi się żem Go przekonał ale za chwilę potrząsnał głową i odparł energicznie
- Wobec niebezpieczeństwa, które Polsce grozi ja muszę być w kraju ze wszystkimi.”
Jak słusznie przewidział Lieberman Wojciech Korfanty już na początku maja 1939 roku znalazł się na warszawskim Pawiaku. Tu spędzał ostatnie miesiące swego życia. I tu właśnie pogarszał się z dnia na dzień stan Jego zdrowia. Bardzo chory opuścił więzienne mury 20 lipca 1939 roku. Być może czuł, że nie będzie Mu dane stanąć do walki w obronie polskiego Śląska. Agonia rozpoczęła się 16 sierpnia. Zmarł na łóżku szpitalnym rankiem następnego dnia w otoczeniu żony i dzieci. Dla Ślązaków była to ogromna strata i cios. Przez ostatnie dwa tygodnie sierpnia zarzucano władzom małostkowość. Zarzucano sanacji, że tak wybitnego Męża Stanu prawie na łożu śmierci wsadzono za kratki a oskarżenia o celowe otrucie były coraz głośniejsze. Wskutek wybuchu wojny tajemnicza śmierć sprzed 71 lat powstańczego dyktatora pozostała niewyjaśniona. Dwa tygodnie później, w pierwszą niedzielę wojny Śląsk zyskał nowych bohaterów ale pamięć o Wojciechu Korfantym oraz o Jego smutnym końcu życia przetrwała.
Przykład Korfantego oraz powstałe wokół Jego osoby spory i tragiczny koniec pokazują, że sprawdza się powiedzenie ” Historia kołem się toczy „. Dzisiejsi politycy, jak Ci w dwudziestoleciu międzywojennym też wzajemnie wypominają sobie stare sprawy ( no może do więzień siebie nawzajem nie wsadzają) i zapominają, że kiedyś byli razem a dziś małostkowość i obustronna niechęć Ich podzieliła.
Dopisze więcej w komentarzach. Zajumane ze polskie-piekielko.blog.onet.pl/2010/08/17/smierc-powstanczego-dyktatora/

-Czego Francuzi nigdy nie postawią na terenie swojego kraju?

-Oporu.

Jak było to podać na kolegium.

Ukraina dzisiaj - historia prawdziwa