#świętość

10. Sergiusz III (904-911)

Od niego zanaczy się rządy pornokracji (tak, od tego "porno"), kiedy to przez kilka dekad papieże chodzili na pasku rzymskiego rodu Theophylacti.

Nasz papież oprócz odbudowania Bazyliki Laterańskiej wsławił się tym, że miał romans z córką swoich protektorów. Owocem romansu miał być przyszły papież - Jan XI.

9. Paweł III (1534-1549)

Jest polski akcent! Dzięki Pawłowi III, który był nie tylko opiekunem rzymskich prostytutek. Znany jest też z osobliwego sposobu prowadzenia dyskusji teologicznych. Gdy jedna z nich, z udziałem polskiego biskupa trwała za długo, papież nakazał zatłuc dyskutantów.

Aha, poza tym, co chwalebne, uznał niedawno "odkrytych" Indian "prawdziwymi ludźmi". To mu się naprawdę udało.

8. Aleksander VI (1492-1503)

Papież zasłynął organizowaniem słynnych po dziś dzień orgii. Oczywiście, jak to orgie, musiały być odpowiednio zepsute. Jak wtedy, gdy kilkadziesiąt prostytutek szukało na posadzcie kasztanów (?) a papież i inni biskupi rzucali się na kobiety i... wiadomo. Służący liczyli liczbę orgazmów strażników Stolicy Piotrowej. To się nie mogło dobrze skończyć. Aleksander VI zakończył swój pontyfikat po zjedzeniu zatrutej potrawy.

7. Bendykt IX (1032-1048)

Niech was nie zwiedzie długi okres pontyfikatu (papież wstąpil na Tron Piotrowy w wieku 20 lat!). Benedykt IX nie poświęcił go wyłącznie na studiowanie Biblii. Papież oddawał się zakulisowym intrygom, gdzie trup słał się gęsto, a oprócz mężczyzn i kobiet w różnym wieku przewinęły się również inne boże stworzenia.

6. Jan XII (955-964)

Gdyby Mieszko I wiedział coś z tego, wolałby przejść na islam. Jan XII przeszedł do historii jako jeden z najbardziej nieświętych papieży.

Już pal sześć wyświęcenie na biskupa 10-letniego chłopaka. Ale co powiedzieć o wykastrowaniu i własnoręcznym zamordowaniu kardynała? I to nie było jeszcze takie najgorsze. Ale to już przy omawianiu naprawdę największych grzechów.

5. Aleksander VI, numer drugi (1492-1503)

Funkcjonuje w literaturze jako najmniej święty ze świętych. I słusznie: stręczył swoją córkę Lukrecję. I to w nieziemsko przebiegły sposób: prezentował ponoć urodziwą niewiastę bogatym kupcom, którzy wiedząc z jak "dobrego" domu pochodzi szybko oferowali małżeństwo i wielki posag. Papież łaskawie się zgadzał na ślub, jednak po skonsumowaniu posagu mocą swej boskiej mocy unieważniał sakrament i córka jako panna wracała na łono rodziny. Aż do następnego razu.

4. Innocenty IV (1243-1254)

Temu papieżowi historia zawdzięcza wydanie bulli, która zezwalała sądom kościelnym na stosowanie tortur wobec ludzi podejrzanych o herezję. Szybko zaczęło się jeje gorliwe stosowanie.

3. Juliusz III (1550-1555)

On dał naszemu krajowi pierwszego nuncjusza apostolskiego. Ale też znalazł na ulicy 13-letniego żebraka, kórego uczynił kardynałem i kochankiem. Miał się ze swoim związkiem zbytnie nie kryć zachwalając otwarcie "biegłości" tego niepiśmiennego chłopca imieniem Innocenzo(!).

Co zabawne, by dodać Innocenzo nieco splendoru a jednocześnie odciąć go od jakiejkolwiek władzy, młody kardynał dostał nowoutworzone stanowisko: Sekretarza Stanu.

Stanowisko do dziś istnieje. Zajmuje je szef watykańskiej dyplomacji.

2. Jan XII numer drugi (955-964)

Ten szatański kapłan nie tylko mordował gdzie i co popadnie, a przy grze w kości wznosił toast za Diabła.

Jan XII uwielbiał zadowalać wszystkie płci i stany, w tym własne siostry. Ale to nie wystarczyło. Następca świętego Piotra lubił "to" robić pobliżu miejsca, do którego dziś się nawet pielgrzymuje, czyli przy... grobie świętego Piotra. I jak oni wpuszczają tam dzieci?

1. Stefan VI (896-897)

Pod naciskiem walczących o wpływy na papiestwo możnych zwołał synod tupi, który miał odządzić od czci i wiary zmarłego papieża Formozusa. Papież postarał się, żeby Formozus był przy tym obecny. Kazał więc wydobyć z grobu szczątki byłego papieża i ubrać je w papieskie szaty. Czy wspomnieliśmy, że trupowi obcięto palce, którymi błogosławił lud?

Poćwiartowanie i wrzucenie do Tybru dokonało szaleństwa. Stefan VI kilka miesięcy póżniej dokonał żywota w wyniku uduszenia. Łaskawie go nie poćwiartowano.