#duchy

polecam obejrzeć to będąc samemu w domu w objęciach ciemności

Czy ten dom jest nawiedzony? Paranormalne zjawiska ukazane okiem kamery. Świetny fake, czy działanie pozaziemskich mocy?
https://www.youtube.com/watch?v=70iX51yq3Cc

Czyli o tym co się dzieje w dawnym Stalingradzie.

Takiego Bolka i Lolka jeszcze nie widzieliście

Z cyklu sadistic bawi i uczy

Ponura , choć piękna okolica rozciągająca się pomiędzy Manchesterem a Sheffield na północy Anglii to Peak District.
Znajdujący się tam pierwszy park narodowy Wysp Brytyjskich jest również najczęściej odwiedzany w Europie. Jest to ciemne , pogrążone w bezruchu miejsce , w którym do życia powracają legendy , a historia miesza się z teraźniejszością.
W zachodniej części Peak District , położonej bliżej Manchesteru , leży dolina Longendale. Ma ona własną osobliwą historię - opowieść o upiornych samolotach.


Ta część Wielkiej Brytanii od lat kojarzona jest z lotnictwem. Okoliczne jeziora podczas II WŚ służyły eskadrom bombowców jako miejsca ćwiczeń przed nalotami. Choć w trakcie próbnych bombardowań nie doszło do żadnego fatalnego w skutkach wypadku , to ponad 50 samolotów zagubiło się we mgle i rozbiło na wrzosowiskach. Łącznie zgineło ponad trzystu lotników.
Wielu świadków widziało pikujące ku ziemi maszyny , a strażnicy przyrody i ratownicy przywykli do wezwań do katastrof lotniczych których nie potrafią zlokalizować.

Interesująca historia wydarzyła się 24 Marca 1990 roku. Wielu ludzi w przebywających w tym okresie w Peak District , chcących na własne oczy zobaczyć przelatującą po niebie kometę Hale'a - Boppa , dostrzegło nagle lecący nisko samolot podobny do bombowca typu Lancaster.


Maszyna rozbiła się na okolicznych wzgórzach i rozdzwoniły się telefony od świadków zgłaszających katastrofę , min. policjantki Marie-Frances Tattersfield oraz jej męża dawnego pilota.
Marie powiedziała później że samolot był najdziwniejszą rzeczą jaką widziała w życiu. Był wielki i leciał o wiele za nisko, poniżej dozwolonej w nocy wysokości lotu. We wszystkich szybach świeciło się światło co wydawało się jeszcze dziwniejsze , gdyż żaden pilot nie ryzykowałby oślepienia , lecąc ponad tymi wzgórzami. Policja zorganizowała ekipę ratunkową złożoną ze 100 ochotników , której jednak nie udało się odnaleźć żadnych śladów katastrofy.

Szczątki wielu uszkodzonych samolotów wciąż zaśmiecają okoliczne wzgórza. Na jednym z nich zwanych Bleaklow , leży zniszczony kadłub samolotu B-29 latającej fortecy - który rozbił się 3 Listopada 1948 roku; zginęło wtedy 13 członków załogi.

Wzgórze Bleaklow

Mieszkające w okolicy dzieci twierdzą że widują czasami mężczyzne w mundurze , który przedstawia się jako strażnik wzgórza. Podobno opowiada historię maszyny oraz jej załogi po czym nagle znika. Gdy pokazano dzieciom zdjęcia członków załogi, przerażone rozpoznały kapitana samolotu - Langdona P. Tannera.

Duchy widziały nie tylko dzieci. Gerald Scarrat widział katastrofę B-29, będąc jeszcze małym chłopcem, lecz odważył się wybrać na wzgórze dopiero 20 lat później. Przeszukując je, odnalazł złotą obrączkę z wygrawerowanym imieniem i nazwiskiem Langdon P. Tanner. Niedługo po tym odkryciu grupa entuzjastów lotnictwa poprosiła Scarratta by pokazał wrak maszyny. Scarrat powiedział później: "Pochyliłem się by pokazać im dokładnie gdzie znalazłem obrączkę i gdy się podniosłem zobaczyłem że odbiegli parę metrów dalej. Gdy ich dogoniłem zauważyłem że mają twarze blade z przerażenia. Powiedzieli że widzieli za moimi plecami postać ubraną w kombinezon lotniczy. Odrzekłem że nikogo nie widziałem , lecz odparli tylko : - Wszyscy go widzieliśmy , Dzięki za to że nas tu przyprowadziłeś , ale już spadamy. - Nigdy więcej już ich nie spotkałem".


zalecam wyłączyć muzykę

Opracowane na podstawie książki 100 Najdziwniejszych , niewyjaśnionych zagadek i tajemnic świata Matta Lamy

Ktoś chętny?

Na historię trafiłem w książce "Duchy Polskie", którą odkopałem po jakichś 15 latach. Generalnie ciekawa rzecz, więc postanowiłem się podzielić, zwłaszcza że przez rok chodziłem tamtędy do roboty

A jak dla kogoś za długie, to niech do szkoły wraca uczyć się czytać



Zdjęcie widoczne wyżej to pałac Wielopolskich, a obecnie magistrat i urząd miejski w Krakowie, znajdujący się tuż obok Placu Wszystkich Świętych. Zbudowany został przez Tęczyńskich, a po wygaśnięciu tego rodu w XVII wieku, przeszedł w ręce Gonzagów-Wielopolskich.

Budynek ten, podobnie jak nazwisko właścicieli, nie cieszy się - i chyba nigdy nie cieszył - dobrą sławą... Pisze w swych "Miscellaneach" biskup Łętowski:
Pałac Wielopolskich zapisał sobie f a c i n u s szkaradne. Tu Samuel Zborowski zabił Wapowskiego, a później i sam został na Zamku ścięty. Z tego też pałacu Andrzej Tęczyński kasztelan wojnicki, uchodząc przed wzburzonym pospólstwem, doścignięty u Franciszkanów, tam w okrutny sposób na schodach przy zakrystii został zamordowany, a w ślad za tym mordercy śmiercią ukarani byli (...)



Nie te wydarzenia stały się jednak przyczyną prawdziwej sensacji, jaką budził pałac Wielopolskich. Wszystko zaczęło się po pożarze, który spustoszył tą część Krakowa w 1850 roku. Najbardziej ucierpiały wówczas dominikański kościół p.w. Trójcy Świętej, oraz położony kilkadziesiąt metrów od niego pałac. Od Wielopolskich zrujnowany budynek odkupiły władze miasta z przeznaczeniem na magistrat. Wkrótce okazało się, że nocami po korytarzu przechadza się kobieta odziana w czerń, młoda i urodziwa... Starzy pracownicy magistratu na pewno o niej słyszeli, a może nawet sami widzieli ją na własne oczy...
Nieżyjący już, przedwojenny jeszcze magistracki woźny tak opowiadał o swoim spotkaniu:

W 1952 roku odbywała się w Krakowie, w Pałacu Wielopolskich, wystawa sztuki chińskiej. Cenne eksponaty zgromadzono na drugim piętrze, a że nie ma tu żadnego zabezpieczenia, ktoś z nas pilnować musiał wystawy przez całą noc. Któreś nocy, a było to w lipcu, ja zostałem na służbie. Pełniłem dyżur razem z nocnym portierem.
Do północy siedzieliśmy razem w dyżurce i grali w karty. Potem on poszedł na obchód, a ja zostałem sam. Byłem zmęczony, położyłem się na ławce, przykryłem zielonym suknem, przygotowanym do nakrycia stołu na jakąś uroczystość, i pomyślałem, że zdrzemnę się chwilkę, dopóki portier nie wróci. Ledwo jednak zamknąłem oczy usłyszałem, że ktoś wchodzi do pokoju. Była to wysoka, czarnowłosa, młoda kobieta. W pierwszej chwili pomyślałem, że to córka portiera przynosi mu kolację, ale gdy przyjrzałem się jej bliżej zobaczyłem, że jest do niej zupełnie niepodobna. Była bardzo blada, a co zdziwiło mnie najbardziej - ubrana w czarny płaszcz, mimo że było to przecież lato. Postać ta była tak realna, że zupełnie nie poczułem strachu. Chciałemsię odezwać, ale w tym momencie postać znikła. Dopiero wtedy zacząłem się bać - zrozumiałem, że musiała to być owa Czarna Dama, o której czasami wspominali starzy pracownicy. Podobno była to córka margrabiego Wielopolskiego, którą tu kiedyś miano zamordować i zamurować w piwnicy...



Przed wojną głośno było o jeszcze innym przypadku. Tam, gdzie obecnie znajduje się biuro prezydenta miasta, naówczas znajdowała się kasa miejska, której dzień i noc pilnował uzbrojony policjant. Pewnej nocy wartownik ni stąd ni zowąd wystrzelił w drzwi cały magazynek pistoletu i uciekł, a pytany o to później - nie potrafił wyjaśnić swego postępowania...

W pałacu Wielopolskich straszy. A dlaczego? Stary woźny wspominał o zamordowanej córce Wielopolskiego. O zbrodni wspomniał także w 1827 roku senator i wojewoda Piotr Bieliński - człowiek nieposzlakowanej opinii. A oto co przeczytać możemy w wydanej we Lwowie w 1896 roku anonimowej broszurze:

Lat temu do pięćdziesięciu z górą żył staruszek misjonarz przy kościele Najśw. Panny Marii i taką rzecz opowiadał. Młodym kapłanem zawołany był pod noc z wijatykiem, a powóz czekał nań pod kościołem. Wziąwszy co potrzeba, usadzony był do karety, w której siedział ktoś drugi, a że noc była ciemna, nie widzieli siebie. Kareta jeździła długo z nimi po mieście i za miastem, to tu, to tam, stanęła w końcu na podwórcu, przed jakimś domem wysokim. Obydwóch wprowadzono bez światła po wschodach do obszernej izby, w której leżało rozciągnione czerwone sukno. Po chwili drzwiami bocznymi wszedł staruszek poważny, a za nim dziewica w bieli.

Postawiono stołek na suknie, a staruszek rzecze: krze miły! (krze miało znaczyć księże) spowiadajcie pannę. Panna uklękła i uczyniła spowiedź, poczerń przyjęła wijatyk... Teraz wasza rzecz, powie staruszek do mistrza, co stał, przywieziony z księdzem... Mistrz wyciągnął miecz z pod płaszcza i ściął pannę, a ciało zawinięto w owe czerwone sukno. Staruszek po chwili dał znak, a hajduk przyniósł na tacy butelkę wina i dwa kieliszki. No! powie staruszek, po pracy dobry posiłek i naleje wina. Kat wypił, a księdza ratowała laska Boża, gdy od strachu (podejrzewając) wylał on trunek na obojczyk. Kareta znowu zaszła, usiedli ksiądz i mistrz i wożono ich znowu długo (księdzu znowu zawiązano oczy). Kat wysiadł pierwszy, a księdza wysadzono przed mieszkaniem jego. Gdy ochłonął nieco po strachu, a zabierał się na spoczynek, uczuł palenie po ciele; a to było owe wino wylane za obojczyk, co okropało mu piersi od brody po żywot (snadź i księdza chciał otruć ów poważny staruszek).

W lat czterdzieści dobrze, zawołany z Panem Jezusem, wszedł na dziedziniec Pałacu Wielopolskich, a prowadzony po wschodach na górę poznał, iż to był ten sam dom w którym spowiadał ową pannę ściętą. Państwa w nim nie było, jeno czeladź...

Może więc wszystkie późniejsze nieszczęścia rodu Wielopolskich, to wynik zbrodni i związanej z nią klątwy Czarnej Damy?

W 1990 roku Steve Lee i jego rodzina przeniosła się do tego, co ich zdaniem było wymarzonym domem, ale to co miało być ich przystanią, stało się wkrótce jednym z najbardziej udokumentowanych i omawianych nawiedzeń w nowoczesnej historii. Kiedy Steve Lee i jego żona Beth znaleźli dom z bali w regionie Czarnego Lasu w północnym Colorado, wpierw wynajęli go a potem zakupili na własność w 1991r.



W niedługim okresie czasu poprzedzającym zamknięcie posesji na terenie Czarnego Lasu, miały miejsce dziwne wydzrzenia. Światła i inne urządzenia elektryczne samoczynnie włączały się lub wyłączały. Niewyjaśnione dźwięki i odgłosy były notorycznie słyszane w domu, w tym takie które brzmiały jak odgłosy wyraźnych kroków na dachu i dźwięki grającej orkiestry. Ich dzieci szybko zaczęły opowiadać o "ludziach cieniach" i tajemniczych światłach w ich pokoju. Podobnie jak wiele innych udokumentowanych i znanych nawiedzeń, paranormalne zjawiska nasilały się i stawały coraz bardziej niebezpieczne.

Wkrótce rodzinę Lee zaczął prześladować odór chemikaliów tak silny że czuli jak wypala im oczy i gardła. Dochodząc do wniosku, że jedynym wytłumaczeniem tych dziwnych wydarzeń, wewnątrz ich nowego domu był bliżej im nieznany żartowniś, Steve zainstalował kamery z czujnikami ruchu we wszystkich pomieszczeniach, w nadziei na złapanie sprawców tego ponurego żartu, którzy być może chcieli sprawić że uwierzą że w ich domu straszy. Nie czekali zbyt długo na uruchomienie się alarmu i jakie było ich zdziwienie gdy stwierdzili że w domu nikogo nie ma.

W ciągu tego czasu miało miejsce 62 niewyjaśnionych włamań do posiadłości Państwa Lee. Szeryf pod którego jurysdykcją była posiadłość wszczął śledztwo na początku 1993 roku , ale nigdy nie mógł znaleźć źródła ani dowodu na ewentualne włamanie lub popełnienie jakiegokolwiek przestępstwa w domu. Steve przeglądając nagrania i zdjęcia z monitoringu swojego domu zauważył dziwne smugi światła, a na niektórych z nich to co wyglądało jak twarze. Myśląc, że dziwne obrazy były spowodowane złym lub wadliwym sprzętem, Steve szybko nabył nowe kamery. Wszystkie nowo zamontowane kamery rejestrowały te same zjawiska. Kontynuował nagrania tych dziwnych świetlnych obiektów, takich promienie światła, świecące kule i delikatnych zarysów postaci ludzkich. Steve i Beth wreszcie zaczęli wierzyć, że coś paranormalnego może być odpowiedzialne za zjawiska występujące w ich domu. Po namyśle, postanowili skontaktować się z producentami programu Sightings, by pomogli im w odszukaniu przyczyn tych dziwnych fenomenów.

Ekipa filmowa została wysłana do domu na udokumentowanie paranormalnych wydarzeń jak wspomina Lees. Podczas pobytu załogi programu ”Na celowniku”, kamery odłączały się od statywów i upadły na podłogę bez wyraźnego powodu. Członek ekipy filmowej twierdziła nawet, że czuła jak duch próbował dostać się niej w co wierzyła, była to próba przejęcia jej ciała.


Niewyjaśnione twarze uchwycone przez załogę programu, widać w górnym prawym rogu lustra.

Kiedy załoga programu wróciła kilka miesięcy później, przywieźli razem z sobą specjalistę badacza zjawisk natury mentalnych a za razem medium Petera Jamesa. Po przybyciu, wyczuł on silny paranormalny wir energetyczny w domu, przyczyną jego była szafa na piętrze co ostatecznie uznał za bramę do” drugiej strony”. Gdy stał w pobliżu lustra często odzwierciedlającego i ukazującego się w nim obrazy pływających twarzy, James uważał że były to duchy poszukujące życia które kiedyś mieli. Wiele zdjęć z lustrem zostało wzmocnionych i pokazały uwiecznione na nim niezliczone twarze spoglądające przez nie.

Szaman plemienia Hopi twierdził, że teren na którym stoi dom jest "wirem tęczy ", jeden z zaledwie kilku występujących na ziemi, gdzie występuje energia paranormalna, która podobno łączy nasz świat ze sferą duchową. Naukowcy, eksperci od pola elektromagnetycznego, fizycy kwantowi oraz najlepsi badacze zjawisk paranormalnych w kraju zostali zaproszeni do domu Lee's, wszyscy zgadzają się , że jest to bardzo aktywna strona. Niektórzy wierzą, że to energia pochodząca z pod domu jest odpowiedzialna za te zjawiska.

Filmy zrobione w domu, stał się jednym z najczęściej omawianych przykładów paranormalnych dowodów jakie kiedykolwiek udokumentowano. Chociaż niektórzy twierdzą, że to nie jest dowód dla wszystkich, a materiałem udało się zmylić wielu naukowców i śledczych.


Ciało niebieskie nagrane przez Steve'a Lee w roku 1992.

W ostatnich latach pojawiły się doniesienia, że Robert i Beth Lee spokojnie zaakceptowali to co się dzieje w ich domu. Niemniej jednak odnotowano w ostatnich miesiącach, że Czarny Las to dom na sprzedaż. Państwo Lee's mają najwyraźniej dość paranormalnych wrażeń.



Tłumaczenie oryginalnego tekstu wykonane przez użytkownika Zbeeanger z serwisu paranormalne.

Na Pejsbuku znalazłem ciekawą aluzję:



lecz riposta zakręciła mi łezkę w oku hehe

Ksiadz “aniol” odwiedza miejsce wypadku w Missouri

Pracownicy pogotowia wraz z pobliską społecznością we wschodnim stanie Missouri nie są pewni co zrobić z tajemniczym księdzem, który pojawił się w miejscu wypadku w niedziele 4 sierpnia rano a którego modlitwy zmieniły zagrażające życiu wydarzenia.
Jeszcze dziwniejsze jest to, że ubrany na czarno Kaplan nie pojawił się na żadnym z 70 zdjęć z miejsca wypadku, w którym 19 letnia dziewczyna mało nie umarła. Nikt nie zna księdza który zniknął bez słowa – mówi Raymond Reed, szef straży pożarnej New London, MO.

“Uważam, że to cud” – powiedział Reed, “Powiedziałbym, że czy to był Anioł który był do nas przysłany w postaci księdza, czy ksiądz przyszedł jako Anioł – nie wiem. W każdym bądź razie, dobrze mi z tym”.

Carla Churchill Lentz, matka nastolatki z krytycznymi obrażeniami, powiedziała, ze ratownicy powiadomili ją, że nie widzą możliwości w jaki sposób jej córka przeżyła w tak zniszczonym samochodzie. Co do kapłana powiedziała „Uważam, ze na pewno mógł to być anioł przebrany za księdza, ponieważ Biblia mówi nam, ze anioły są wśród nas.”

Z wypadku, Katie Lentz, studentka drugiego roku na uniwersytecie w Tulane, jechała od swoich rodziców z Quincy IL do Jefferson City MO, gdzie miała letnie szkolenia i planowała pójść do kościoła z przyjaciółmi. Mercedes, który prowadziła, zderzył się z innym samochodem na autostradzie w okolicach Center MO. W wyniku wypadku samochód Lentz został zmiażdżony na kształt metalowej kuli i leżał przewrócony na stronę kierowcy, powiedział Reed.



Wywiad z szeryfem, który był pierwszy na miejscu wypadku

Szeryf - otrzymałem wezwanie, kiedy byłem w drodze do innego wezwania ale zostałem poproszony, by udać się do wypadku na autostradzie, ponieważ był bardzo poważny. Byłem pierwszym ratownikiem udającym się na miejsce wypadku. )
Reporterka – Ok, pierwszym ratownikiem, który odpowiedział, tak?
Szeryf – Tak
Reporterka- Ok, proszę powiedz jak widziałeś tego księdza!
Szeryf – wiec, próbowaliśmy wyciągnąć Katie z samochodu, prawdopodobnie od co najmniej godziny. I ksiądz zjawił się od północnej strony autostrady nr 90.
Reporterka – na poboczu?
Szeryf – on był na autostradzie (na drodze) i było tam dużo samochodów ratunkowych, straży pożarnej, policji, które były zaparkowane po tej stronie, i on przeszedł pomiędzy nimi i zapytał, czy może namaścić dziewczynę z samochodu. I w pierwszej chwili pomyślałem, ze to może dać złe przeslanie dla Katie, pomyśli, ze może my zadzwoniliśmy po księdza, bo myśleliśmy, ze nie przeżyje tego. Wiec poprosiłem go, by zaczekał i poszedłem spytać kolegę szepcząc mu do ucha, co o tym myśli, ale on miał to samo wrażenie, wróciłem więc do księdza i powiedziałem mu o tym, a on mi powiedział, chciałem tylko namaścić ją, wiec pozwoliliśmy mu podejść do niej. Kiedy ksiądz podszedł do Katie swoim palcem zrobił jej znak krzyża, używając olejów, pomodlił się, odszedł. Nie wiem czy Katie zawołała go z powrotem, nie wiem nawet czy Katie była świadoma, ze on tam był, czy jakiś ratownik go zawołał, wiec ksiądz wrócił a kiedy skończył stanął około 10 metrów dalej na poboczu, był tam jakieś 20- 15 minut i odmawiał różaniec, czarny, drewniany różaniec przesuwając paciorki i w którymś momencie odszedł. Nie wiem jak, nigdy nie widziałem jak przybył i nie widziałem jak odszedł. Droga była zablokowana na jakieś 1,5 km, nie widzę jak on by mógł podjechać samochodem, ponieważ nie pozwolono by mu przejechać, i było to tez za daleko, żeby zwyczajna osoba mogła przejść pieszo do tego miejsca. Hmm i jak się odwróciłem po prostu zniknął. Nie wiem jak tajemnicze to jest, ale widocznie jego działania dały nadzieje i wiarę ratownikom. Zanim ksiądz się zjawił, szef Reed, powiedział, że niepokoi się, bo nie ma już żadnych opcji bez funkcjonujących narzędzi, bo to była już godzina, i on nie wie jak to rozwiązać. Powiedziałem mu, słuchaj, obiecałem matce, że damy rade, musimy dać rade. Odpowiedział, wiem, wiem… i wrócił na miejsce. Za jakieś 5-10 minut pojawił się ksiądz.
Reporterka – 5-10 minut po tym (tej rozmowie), tak?
Szeryf – Tak, wtedy ksiądz nadszedł. I tu zaczęła się nowa historia, bo myślę, że ludzie potrzebują tej nadziei i wiary, wiesz, szukają jej. Katie jest nadzwyczajną dziewczyną. Robię to już długo, 27 lat, jako oficer policji i nigdy nie widziałem osoby tak silnej jak ona, przez cały czas nigdy nie krzyknęła z bólu czy zapłakała, prosiła tylko ludzi, by się z nią głośno modlili. I to jest nadzwyczajne.
Reporterka – Powiedziałeś mi w rozmowie telefonicznej, że obraz pamięciowy jaki się pokazał, nie wygląda jak ten ksiądz, powiedz mi, co mi wtedy powiedziałeś.
Szeryf – On nawet trochę nie przypomina księdza. Ksiądz miał 60, do 65 lat, około 1,7 m, w czarnej koszuli i spodniach, i miał typową białą koloratkę, i srebrny, metalowy, wyglądający na stary krzyż (na szyi). I miał obcy akcent, właściwie bardzo duży obcy akcent, nie mogę ci powiedzieć, czy to był hiszpański, czy włoski albo niemiecki, to po prostu był akcent, którego nie mogę skojarzyć skąd mógł być.
Reporterka – Niesamowita historia, myślę, że spytałam ciebie już wszystko co chciałam spytać. Powiedziałeś, że rozmawiałeś z nim.
Szeryf – mhm
Reporterka – słyszałam, że on wyglądał jak Waalter Matthau, zgodziłbyś się z tym?
Szeryf – eee, (chwila zawahania i śmiech) może nie aż tak duży nos, można mieć takie referencje, ale w ogóle nie wygląda tak jak przedstawia obraz pamięciowy. To był starszy pan, starszy ksiądz. I tutaj nie ma dużo kościołów katolickich w okolicy, z którego on by mógł być, i w tej okolicy zdaje się nikt go nie rozpoznaje, jak się on tutaj dostał albo skąd przybył?
Reporterka – już o wszystko cię spytałam, czy jest jeszcze coś, co byś chciał dodać, czego nie poruszyłam?
Szeryf – tylko, że pracuje w tym długo i to był najokropniejszy wypadek, jaki widziałem, w którym człowiek przeżył. Wraz z tym księdzem, cale zdarzenie, to Katie, jej niesamowita silą jaka miała, ja i wszyscy którzy tam byli, byliśmy zdumieni jej postawa. Bóg musi mieć dla niej specjalne zadanie, (sądzę) po jej sile, jaką miała będąc tak strasznie okaleczona.

tłumaczenie nie jest moje