Spotykam kumpla i jego dziunię i taki fragment naszej rozmowy:
" [...]Pamiętam taki stary klub. Tańce, piwko, zabawa no po prostu full wypas no mówię ci stary. Jednak ten klub już nie istnieje od wielu lat a szkoda poznałem tam swoją wielką miłość..."(jego laska patrzy na niego maślanymi oczami, prawie łzy ze szczęścia) po czym ziomek dodaje"...ciebie kochanie tam też poznałem"
Szukałem ale c🤬ja znalazłem, za dużo tego. Jak ktoś rozpozna duplikat wyjebcie ale na obronę dodam: nie było bo własne.
Czołgiści też ludzie i wysrać się czasem muszą. A jak już zrobią swoje to wypadałoby jakoś usunąć fekalia z kokpitu czołgu. Aleksander Siemionow z Sankt-Petersburga wpadł na pomysł że można srać do pustych pocisków z wybuchowym rdzeniem i wysyłać otrzymane w ten sposób rozpryskowe gównobomby w stronę wroga.
Ten wspaniały pomysł został przez niego opatentowany w 2009-tym. Istota zagadnienia została przedstawiona na poniższym obrazku, którego opisywać chyba nie trzeba.
Autor opisuje zalety wynalazku w następujący sposób:
"Armatę załadowaną specjalnym pociskiem należy wycelować albo w bezpieczną strefę albo we wrogi cel godny zawartości specjalnego pocisku (8) i wykonać strzał. W pierwszym przypadku wystarczające jest to, że odchody (8) zostają usunięte poza kabinę załogi (2) i czołg (1). W drugim przypadku specjalny pocisk, jeśli jest wyposażony w urządzenie wybuchowe, eksploduje. Oprócz siły rażącej, której znaczenie jest w tym wypadku drugorzędne, ma miejsce pozytywny efekt psychologiczny: załoga jest świadoma faktu "dostarczenia" i rozprowadzenia po powierzchniach (po wyposażeniu i umundurowaniu przeciwnika). W rezultacie, poza wykonaniem głównego zadania - pełnego usunięcia odchodów osiągnięty zostaje dodatkowy efekt o znaczeniu wojenno-psychologicznym a nawet wojenno-politycznym: zwiększa się duch bojowy załogi i polepsza się psychologiczny klimat w odizolowanej przestrzeni (2) w warunkach wielodniowego przebywania załogi w tym niebezpiecznym i nieprzyjaznym środowisku."
Trzeba przyznać że nic nie mówi job waszu mat dobitniej niż p🤬lnięcie takim aromatycznym ładunkiem z czołgowej armaty.
Gówniane pociski mogłyby niszczyć morale wroga przez "odświeżenie" powietrza w różnego rodzaju kryjówkach lub przez zdalną profanację obiektów religijnych
Zatem bójcie się wrogowie Rosji, gdyż możecie kiedyś zostać ostrzelani naddźwiękowym gównem.
Uprzedzając oskarżenia o fejk: ten patent naprawdę istnieje [link], choć z drugiej strony mocno zalatuje amatorszczyzną ze względu na małą ilość szczegółów technicznych.
V3 – jedna z trzech niemieckich broni odwetowych (niem. Vergeltungswaffe), zaprojektowanych podobnie jak latająca bomba V-1 i rakieta V-2 w okresie II wojny światowej, jednakże w odróżnieniu od V-1 i V-2, V-3 nie była rodzajem pocisku kierowanego, lecz działem, w którym prędkość pociskowi nadawały eksplozje, wywoływane kolejno w miarę poruszania się ładunku wewnątrz lufy.
Niekiedy mianem V-3 określane są błędnie pociski Wasserfall lub nigdy nie ukończone kontynuacje projektu V-2
Wyrzutnia w 1942 roku
Prace rozpoczęto w 1943 roku w Hillersleben koło Magdeburga oraz w Zalesiu na południe od Międzyzdrojów na wyspie Wolin, gdzie zainstalowano trzy działa V-3.
na wyspie Wolin pozostały betonowe konstrukcje, stanowiące podpory dział, oraz bunkry. Wewnątrz składu rakiet urządzone zostało muzeum broni V-3.
Technologiczną innowacją było zastosowanie wielu ładunków napędzających, rozmieszczonych wzdłuż lufy, które eksplodując zaraz po minięciu ich przez pocisk zapewniały dodatkowe przyspieszenie. Z uwagi na dogodność i łatwość użycia, zamiast materiałów wybuchowych wykorzystano silniczki rakietowe, rozmieszczone symetrycznie parami, pod niskim kątem (poniżej 30°) względem lufy. Z takim układem urządzenia wiążą się niemieckie kryptonimy Hochdruckpumpe (Pompa Wysokociśnieniowa) i Tausendfüßler (Stonoga).
Budowa Baterii
Prędkość wylotowa pocisku miała wynosić 1 500 m/s przy zasięgu 165 km. Bateria 25 dział miała być w stanie oddać 300 strzałów na godzinę.
Przekrój bunkra w którym zandjowały sie wyrzutnie
Docelowa bateria została zlokalizowana w dużym podziemnym kompleksie w Mimoyecques, niedaleko Calais we Francji. W skład kompleksu V-3 w Mimoyecques miały wchodzić dwa bunkry, z 25 działami 150 mm każdy, pogrupowanymi w 5 szybach po 5. Masa pocisku wynosiła 140 kg. Z powodu braków zaopatrzeniowych zawieszono jednak budowę jednego z bunkrów.
Kompleks został zniszczony 6 lipca 1944 roku.
Program V-3 kontynuowano przy pomocy dwóch mniejszych (długość lufy 45 m) dział zlokalizowanych w Lampaden, 13 km na południowy wschód od Trewiru w Niemczech. Od 30 grudnia 1944 do 22 lutego 1945 wystrzelono około 183 pocisków w kierunku Luksemburga (odległość 43 km), przy bardzo niewielkiej skuteczności: śmierć poniosło 10 cywilów, a 35 zostało rannych. Wkrótce po wystrzeleniu ostatniego pocisku zdemontowana broń wraz ze stanowiskiem strzelniczym wpadła w ręce Amerykanów, którzy po wywiezieniu jej do USA przeprowadzali testy i oceniali skuteczność na poligonie Aberdeen. Zezłomowana w 1948.
Ogólnodostępna część strony (nie wymagająca logowania) jest przeznaczona dla osób, które ukończyły 16 lat.
Niektóre podstrony oraz treści lub ich fragmenty posiadają dodatkowe oznaczenia klasyfikujące je jako przeznaczone wyłącznie dla osób pełnoletnich i wymagające stosownego potwierdzenia.
Rejestracja, zamieszcznie materiałów oraz komentarzy są przeznaczone wyłącznie dla pełnoletnich użytkowników strony.
Funkcja pobierania filmów jest dostępna w opcji Premium
Usługa Premium wspiera nasz serwis oraz daje dodatkowe benefity m.in.:
- całkowite wyłączenie reklam
- możliwość pobierania filmów z poziomu odtwarzacza
- możliwość pokolorowania nazwy użytkownika
... i wiele innnych!
Zostań użytkownikiem Premium już od 5,00 PLN miesięcznie*
* przy zakupie konta Premium na 3 miesiące. 6,00 PLN przy zakupie na jeden miesiąc. * wymaga posiadania zarejestrowanego konta w serwisie
- ostatnia aktualizacja:
Dzisiaj 16:31
