Aż miło, że się taka przyjemna dyskusja wywiązała, kulturalnie i z dobrymi argumentami.
A zastanawiał się ktoś w ogóle: po co ludzie wierzą? Albo też po co ludzie nie wierzą? Bo to w sumie jest najważniejsza kwestia w takiej dyskusji. Bo koniec końców to chyba nie chodzi o ustalenie prawdy, ale o przynależność, pojęcie jakiegoś sensu życia. Bardzo dużo takich spraw psychologicznych, społecznych, czy filozoficznych.
Ciekaw jestem czy dałoby się dotrzeć do jakichś korelacji pomiędzy wiarą w Boga, a depresją, czy też zadowoleniem z życia. Zapewne tak. W sumie wystarczyłoby wziąć pierwszą lepszą Diagnozę Społeczną i się wgryźć w statystyki. Ale teraz nie chce mi się szukać.
Zauważa się, że depresja i inne problemy w psychice są obecnie plagą naszych czasów. Zwraca się uwagę na stres w życiu. Jak dla mnie Ci ateiści, którzy robią największy szum wokół tego, że ktoś inny wierzy - sprawiają wrażenie ludzi ogromnie sfrustrowanych. Spowiedź dla wielu osób jest jak rozmowa z psychologiem. Rachunek sumienia to coś w stylu ewaluacji swoich zachowań. Prośby i modlitwy to coś w stylu ustalania celów i koncentracji na nich. Religia tworzy i podtrzymuje więzi o ile jest w zdrowych ramach jej praktykowania.
Może dając część pieniędzy z podatków na kościół utrzymujemy tak faktycznie, świetnie działający mechanizm kontroli niepokojów społecznych. Pomyślcie jaką robotę odwala ksiądz, mówiąc co niedziele sfrustrowanym emerytom - bogaty nie wejdzie do Królestwa Bożego. Fundując im za złotówkę na tacę terapie w konfesjonale.
Zastanawiam się, czy w dzisiejszych czasach nie jest tak, że ateizm stał się nową religią i ewoluuje w mechanizmach rozwoju ruchów religijnych, bo ateiści wierzą w słuszność swojej niewiary równie głęboko co katolicy, islamiści, ż🤬dzi w swojego Boga, Allaha czy Jahwe. Jeszcze trochę i ateiści będą budować swoje "kościoły" (o ile już tego w pewien sposób nie robią). Już teraz widać jak wśród młodych ludzi szerzą się poglądy ateistyczne. Skoro niektórzy mówią, że teizm jest dla ludzi głupszych, idiotów, potrzebujących narzuconych z góry tego co mają robić, potrzebujących wiary w coś. To chyba strzałem w kolano jest to co robią ludzie inteligentni, którzy nie wierzą, pozbawiając się kontroli normatywnej nad jednostkami mniej inteligentnymi. Jeśli miałbym wybierać pomiędzy szerzeniem religii teizmu, a szerzeniem religii ateizmu, to nie wiem czy nie lepszy w kontekście funkcjonowania społeczeństwa jest ten model pierwszy.
Zastanawiam się jak wiele rodzin obecnie funkcjonuje lepiej z powodu tego, że presja społeczna i tradycje religijne zmusiły ich do wzięcia ślubu.
Tak łatwo jest coś zanegować i skrytykować, ale tak trudno jest podsunąć inny system, który sprawiłby, że ludzie postępowaliby dla dobra ogółu. W świecie bez autorytetów, bez poczucia tożsamości (badania dowodzą, że i jedno i drugie w ponowoczesnych społeczeństwach jest osłabione) człowiek jest zagubiony, nieszczęśliwy, rozdrażniony, a innych zaczyna traktować nie jak współtwórców pewnej równowagi społecznej (bliźnich), ale jak wrogów w walce o zasoby. A to nie jest dobre. Więc moim zdaniem każdy inteligentny ateista, powinien cieszyć się w duchu ze swojego ateizmu, ale nie powinien ryzykować zachęcaniem innych do tego samego.
